دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل می‌گشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
«حافظ»
(گُ. کَ دَ) (مص م.) انتخاب کردن، برگزیدن.
(گُ نِ)(اِمص.)برگزیدن، انتخاب کردن.
(گُ نِ) (اِ.)
۱- مجموعه‌ای از نوشته‌های انتخاب شده.
۲- هر یک از پاسخ‌های یک آزمون.
۳- هر یک از دو یا چند شیئی، پیشنهاد یا راه حلی که بتوان انتخاب کرد.
(گَ) (ص.) (عا.) مزه‌ای که دهان را می‌بندد.
(گُ) (پس.) پسوندی است که در ترکیب با بعضی واژه‌ها معنای خورنده می‌دهد. مانند: غم گسار، می‌گسار.
(گُ دَ) (مص م.)
۱- نهادن، گذاشتن.
۲- خوردن، خوردن شراب و غم.
(گُ رَ دِ) (ص فا.) ساقی.
(گُ دَ) (مص م.) نک گساردن.
(گَ) (ص.) زشت، قبیح، نازیبا.
(گُ) [ په. ] (ص.) جسور، بی ادب.
(~. شُ دَ) (مص ل.) بی باک شدن، دلیر شدن.
(~.) (حامص.) دلیری، بی پروایی.
(~. کَ دَ) (مص ل.) جسارت کردن.
(گُ تَ دَ) (مص م.)
۱- پهن کردن.
۲- فرش کردن.
۳- منتشر کردن.
۴- پخش کردن.
(گُ دَ) (مص م.) نک گستراندن.
(گُ تَ دَ) (مص م.)
۱- پهن کردن، باز کردن.
۲- پخش کردن، انتشار دادن.
۳- رواج دادن، متداول کردن.
(گُ تَ دَ) (ص.) هرآنچه که بگسترانند.
(گُ تَ دِ) (ص مف.) پهن کرده، پهن شده.
(~. شُ دَ) (مص ل.) منتشر شدن.
(گُ تَ رِ) (اِمص.)
۱- گستردگی، پهن شدگی.
۲- فرش، هر چیز گستردنی.
۳- رواج، توسعه، بسط.
