دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل می‌گشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد
تا روی در این منزل ویرانه نهادیم
«حافظ»
(کَ رَ) (اِ.) پیچ و شکن موی.
(رْ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مسابقه.
۲- (عا.) هر بار سوار و پیاده شدن از اتوبوس.
(اِمر.) (عا.) نور اندک.
(ق مر.) (عا.) حرکت با احتیاط و دست مالیدن به اطراف در تاریکی.
ده (~. دِ) (اِمر.) ده کم جمعیت که چندان آبادی نداشته باشد.
(رِ) (اِ.) بخش، قسمتی از مملکت. خره و خوره هم گفته می‌شود.
(~.)(اِ.)آتشدان، تنور، اجاق سرپوشیده. ؛از ~ دررفتن کنایه از: سخت خشمگین شدن.
راه (~.) (اِمر.) راه باریک و ناهموار.
(~. سَ) (اِ.) سواد اندک.
(~ پَ. نِ) (اِمر.) جایی که در آن کوره‌هایی برای پختن فرآورده‌هایی مانند: آجر، گچ، کاشی و غیره ساخته‌اند.
(رَ) (اِ.) تورم و التهاب و قرمزی و جمع شدن چرک در زیر پوست.
(کَ) = کورکا. کهورکای: طبل بزرگ.
(حامص.) نابینایی.
(کُ دُ) [ فر. ] (اِ.)دهلیز، سرسرا، راهرو.
(ص.) پشت دوتا، خمیده.
(زَ) (اِ.)
۱- خوشه گندم و جو.
۲- غربیل، الک.
(زَ یا زِ) (اِ.) ظرف دسته دار یا بی دسته سفالین. ؛در ~گذاشتن و آبش را خوردن بیهودگی چیزی را آشکارا دیدن.
(اِ.) دُهل، طبل بزرگ.
(اِ.) گوشه جامه و گلیم و پلاس که از گوشه‌ای دیگر درازتر باشد.
(ص.) = گوسان: موسیقی دان، خنیاگر.
