دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
بیرون ز لب تو ساقیا نیست
در دور کسی که کام دارد
«حافظ»
(کَ) (اِ.) درختچهای است از تیره پروانه واران که دارای برخی گونههای درختی نیز میباشد. گل آذینش سنبلهای است و ساقههایش خار دارند. در جنوب ایران (نرماشیر و بندرعباس) و هندوستان میروید؛ غاف.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کهف.
(کَ) [ ع. ]
۱- (ص.) مردی که در ریش او موهای سیاه و سفید باشد.
۲- عنکبوت.
(کُ لَ) [ ع. ] (اِ.) پیری، سالخوردگی.
(کَ کَ) (اِ.) = کاهکشان: مجموعهای از بیلیونها ستارهاست که برخی از آن هابه مراتب بزرگتر از خورشید میباشند، اما به علت فاصله زیاد، کوچکتر از خورشید به نظر میآیند. در بین ستارگان کهکشانها، مقادیر زیادی گاز و ابرهایی از ...
(کَ) (اِ.) نوعی بیماری پوستی که در اثر حساسیت نسبت به بعضی غذاها و داروها به وجود میآید و آن برآمدگیهایی سرخ رنگ و خارش دار در پوست است.
(کِ) (ص تف.) کوچکترین، خردترین.
[ په. ] (ق. استفهام. ادات پرسش) کجا.
(کُ) (ص.)۱ - زیرک، دانشمند.
۲- پهلوان، دلیر.
(کِ دَ یا دِ)
۱- چوب آستان در خانه.
۲- چوبی که پاشنه در بر آن گردد.
(~.) (اِ.) سبزی خوردنی، تره.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) مادهای است به فرمول ۲ Sio که دارای سختی بالنسبه زیاد است (سختی آن ۷ است) و بر روی شیشه خط میاندازد. شکل متداول آن منشور شش وجهی است که دو قاعده آن دو ...
(کَ رِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کارثه. آنچه سبب غم و اندوه بسیار شود.
(کَ رَ یا رِ) (اِ.) = کوار: سبد، زنبیل.
(کَ) (اِ.) صفت، گونه، روش، طریق. کواشه هم گفته شده.
(کَ عِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کاعب ؛ پستان برآمدگان.
(کَ یا کُ دَ) (مص ل.) جمع کردن، اندوختن.
(کُ تُ) [ فر. ] (اِ.) کوچک ترین مقدار هر کمیت فیزیکی که میتواند به طور مستقل وجود داشته باشد.
(کَ) (اِ.) طعنه، سرزنش.
(کَ ژَ یا ژِ) (اِ.)
۱- طعنه، سرزنش.
۲- خوش طبعی، مزاح.
