دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
چون صدف، جمعی که گوهر میفشاندند از دهن
حلقه در گوش لب لعل سخندان تواند
«صائب تبریزی»
(کَ دِ) (ص مف.)
۱- حفر شده.
۲- بیرون کشیده شده.
۳- خندق، گودال، حفره، چاه.
۴- امرد، مفعول.
(کُ دِ) (اِ.)
۱- چوب ستبری که بر پای مجرمان و اسیران میبستند.
۲- هیزم، هیمه.
۳- قسمت پایین درخت.
۴- یکی از فنون کُشتی.
(کَ دِ) (حامص.) حکاکی روی چوب، فلز و غیره. حکاکی.
(کَ) (اِ.)
۱- خانه زنبور عسل.
۲- ظرف بزرگِ گلی که در آن غله ریزند.
(کُ لِ) (ص.)تنومند، درشت هیکل.
(کَ رَ یا رِ) (اِ.)
۱- سفره، سفره چرمین.
۲- پیش بند.
(کُ دُ) (اِ.) نک کندوره.
(کُ لَ یا لِ) (اِ.) نک کندو.
(کَ دُ) (اِمص.)
۱- تفحص، تجسس.
۲- سعی، کوشش.
(کُ دَ) (اِ.) نان ریزریز شده، نان پاره پاره.
(کُ دِ) (حامص.)
۱- حماقت، سستی.
۲- تنگدستی، فقر.
(کُ) (اِ.) = کندا: دلیری، شجاعت.
(کَ نْ) [ ع. ] (اِ.) گنج، اندوخته. ج. کنوز.
(کِ نِ) (ص.) (عا.) خسیس، ممسک.
(کَ) [ ع. ] (مص م.) روفتن خانه.
(کُ رِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- شکل غلیظ شده بعضی از مواد.
۲- مادهای که آب آن تحت فشار گرفته شود، افشرده. (فره).
(کُ س) [ فر. ] (اِ.) برنامه موسیقی که با ارکستر در حضور جمعی نواخته شود.
(کُ س یُ) [ فر. ] (اِ.) شرکتی که از چند شرکت برای منحصر کردن کالا یا بهره برداری خاصی تشکیل شود.
(کُ س) [ فر. ] (اِ.) غذای آماده که در قوطی سربسته و فاقد هوا نگه داری میشود.
(کُ س تُ) [ فر. ] (اِ.) مدرسهای که در آن جا موسیقی تأتر و هنرهای نمایشی را تدریس میکنند.
