دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
در رهگذر مسجد، از مصطبه بگذشتم
رندی به کفم برزد دامن که مرو ز اینجا
«سلمان ساوجی»
(کُ لَ هْ) (اِ.) مخفف کلاه.
(کَ لِّ. بَ تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) خیمه زدن.
(~. خَ) (ص مر.) (عا.) احمق، ابله.
(~. خُ) (ص مر.) (عا.)
۱- دیوانه مزاج.
۲- کله شق، یک دنده.
(کُ لَ) (ص.) خدمتکار.
(کَ لَّ. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) خیمه زدن.
(کَ لِ شَ) (ص مر.) (عا.) یک دنده، لجوج.
(~. مُ عَ لَ)(ص مر.) (عا.) سرنگون، واژگون.
(~. شُ دَ) (مص ل.) (عا.) سقوط کردن، در اثر سستی با سر افتادن.
(~. چِ) (اِمر.) نوعی غذا که از کله و پاچه چهارپایان حلال گوشت به ویژه گوسفند تهیه میشود.
(~. پَ) (ص فا.) کسی که کله و پاچه و شکنبه گوسفند را میپزد و میفروشد.
(~.) (ص مر.) (عا.) تهی مغز، بی عقل.
(~. گُ دِ) (ص مر.)۱ - آن که سرش بزرگ و گنده باشد.
۲- (عا.) صاحب نفوذ.
(کُ) (اِ.)
۱- رییس محله، کلانتر.
۲- رییس هر صنف از کسبه.
(کُ) (اِ.) رخنه گرفتن و وصل کردن چیزی به چیزی دیگر.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) باشگاه، انجمن، کانون.
(کُ بَ دَ یا دِ) (اِمر.) = کلونده: بزرگ بندگان، مهتر غلامان.
(کُ تَ یا تِ) (اِ.) = گلوته:
۱- کلاهی گوشه دار که لای بین آستر و رویه آن را بر پنبه کنند و آن را کودکان و نیز صوفیان پوشند و گوشهای آن را در زیر چانه بندند.
۲- روپاکی مانند دام ...
(کُ یا کَ تَ) (اِ.) چوبی باشد که گازران و دقاقان جامه را بدان دقاقی کنند؛ کدنگ.
(کُ) (اِ.)
۱- قرص نان روغنی بزرگ.
۲- نان ریزه شده.
