دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
به نیم جو نخرم طاق خانقاه و رباط
مرا که مصطبه ایوان و پای خم طنبیست
«حافظ»
(کَ چَ) (اِ.) کفل اسب، سرین اسب.
(~.)
۱- (اِ.) چمچه بزرگ سوراخ دار.
۲- سگ ماهی.
۳- بچه قورباغه ؛کفچلاز، کفچلیزه، کفجلاز، کفجلیز، مفچلیزک، کفلیز، کفلیزک نیز گویند.
(کَ چَ) (اِ.) زلف پرپیچ و شکن، طره.
(کَ چِ یا چَ) (اِ.) کبچه، کفگیر.
(~.) (اِ.) یکی از اقسام ماران سمی خطرناک که دارای زهری کشندهاست. وجه تسمیه این دسته ماران از آن جهت است که زواید مهرههای گردنی خود را به اختیار میتوانند پهن کنند و در این حال قسمت سر و گردن ...
(کَ فَ)(اِمصغ.) کف، کف آب، صابون...
(کَ فَ) (اِ.) = کپک:
۱- کف دست.
۲- رنگ سفید یا سبز رنگی که روی نان و دیگر غذاهای شب مانده پدید آید.
(کَ) (اِ.) قاشق بزرگ سوراخ دار که به کمک آن کف روی غذا را میگیرند یا با آن غذا را میکشند.
(کَ رَ) (اِمصغ.) نوعی بیماری پوستی شبیه به کُورک.
(کَ دَ) (مص ل.) ترکیدن، شکافتن.
(کَ دِ) (ص مف.) باز شده، شکافته.
(کَ فِ) (اِ.) پیمانه.
(کَ) [ ع. ] (ص.) ضامن، پذیرفتار.
(کُ) (ص.) منحنی، کج، کجی، انحناء.
(~.) (اِ.) ده، روستا.
(~.) (ص.) کوتاه، ناقص، کند. مق -. تیز.
(کَ) [ طبر. ] (اِ.) نرینه جمیع حیوانات از قبیل گاو و گوسفند.
(کَ) (ص.) بی مو، مخفف کچل.
(کُ لّ) [ ع. ] (اِ.) همه، همگی.
(کَ لّ) [ ع. ] (اِ.) گرانبار شدن، سنگینی.
