دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
بر دل ماست چشم، خوبان را
صد کماندار را نشانه یکی است
«صائب تبریزی»
(کَ)
۱- (ص فا.) کشنده.
۲- (اِ.) خیمهای که به یک ستون برپا کنند.
(کَ. کَ) (ق.) در حال کشیدن.
(کَ دَ) (مص م.) کشیدن.
(کِ وَ) (ص فا.) دهقان، برزگر.
(~.) (حامص.) زراعت، زراعت کردن.
(کَ کَ) (اِمر.)
۱- به هر طرف کشیده شدن.
۲- کنایه از: گرفتاری و حوادث.
(کَ) (اِ.) درخت گز.
(کِ)
۱- (مص م.) کاشت، کاشتن.
۲- (ص مف.) زراعت، شخم.
(کُ) (مص مر.) کشتن، قتل.
(کِ) (اِمر.) زمین زراعت شده، مزرعه.
(کُ) [ په. ] (اِمص.) ذبح، قتل.
(~.) (اِمر.) سلاخ خانه، مذبح، جای کشتن جانوران گوشتی.
(کِ) (ص مر.) زارع، دهقان.
(کِ) (اِمر.) زمینی که در آن چیزی کاشته باشند.
(کُ تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- بی جان کردن.
۲- خاموش کردن آتش و چراغ.
۳- از بین بردن یا سرکوب کردن.
(کِ تَ) (مص م.) کاشتن، زراعت کردن.
(کِ تِ)
۱- (ص مف.) کاشته شده، زراعت شده.
۲- (اِ.) آلو، زردآلو، امرود، شفتالو.
(کُ تِ یا تَ) (ص مف.)
۱- مقتول، هلاک شده.
۲- مهرهای که بر اثر ضربت طرف موقتاً از بازی خارج شده (نرد).
(کِ) (اِ.) زارع، برزگر.
(کُ) (اِ.)
۱- ورزش دونفری که هدف از آن به پشت خواباندن یکی به وسیله دیگری است. مجازاً: تلاش و کوشش جسمی یا ذهنی بسیار سخت.
۲- زنار، کمربند.
