دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
در بهای بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلستانان الغیاث
«حافظ»
(تَ)
۱- (اِ.) بیم، هراس.
۲- (ص فا.) در ترکیب به معنی «ترسنده» آید: خداترس.
(تُ) [ ع. ] (اِ.) سپر. ج. اتراس.
(~.) [ ع. ] (اِ. ص.) زمین سخت، محکم ج. تُرُس، اتراس.
(تَ) [ په. ] (ص فا.)
۱- ترسنده.
۲- مسیحی.
(تَ دَ) (مص م.) بیم دادن.
(تَ نَ دِ) (ص فا.) آن که دیگری را بترساند.
(تَ دَ) (مص م.) نک ترساندن.
(تَ) (اِمص.) مسیحیت، مسیحی بودن.
(تَ رَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) نامه نوشتن، نامه نگاری.
(تَ رَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ظاهر پرستیدن.
۲- سالوسی کردن.
(تَ) (ص مر.) خوف انگیز، ترس - آور.
(تَ) (ص.) ترسنده، کم جرأت، کم دل.
(تَ)
۱- (ص فا.) پارسا، خداترس.
۲- (اِ.) نوعی جامه ویژه که ایرانیان قدیم هنگام نیایش به تن می‌کردند.
(تَ دَ) (مص ل.) بیم داشتن، ترس داشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- نشان گذاشتن.
۲- رسم کردن.
(تُ) [ په. ] (ص.) یکی از مزه‌ها، هرچه که طعم سرکه لیموترش و... داشته باشد، ضد شیرین.
(تُ رْ یا رُ) (ص مر.) بدخو.
(تُ) (ص فا.) سوزشی که بر اثر ترشح اسید معده در مری و ناحیه سینه احساس می‌شود.
(تَ رَ شُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- تراویدن.
۲- پاشیده شدن.
(تُ شَ) (اِ.) گیاهی مانند شبدر با گل‌های زرد یا سرخ.
