دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل
شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد
«حافظ»
(تَ خَ جُّ) [ ع. ] (ص.)نامبارک، نافرخنده.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شرمنده کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- سست کردن.
۲- بی حس کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) خدشه دار ساختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ویران کردن، خراب کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- یاد دادن، آموختن.
۲- بیرون آوردن.
۳- بیرون کردن، نفی بلد.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) پاره کردن، درانیدن.
(تُ) (ص.) (عا.)
۱- بچه شیطان و بازیگوش.
۲- حرف نشنو، سرکش.
(تَ) (اِ.)
۱- گرما، حرارت.
۲- تپش قلب از رنج و اندوه.
(تَ. کَ دَ) (مص م.) تقسیم کردن، قسمت کردن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) هلاک کردن، نابود گردانیدن.
۲- به زیان انداختن.
۳- (اِمص.) کمی.
(تَ) (اِ.)
۱- تیر.
۲- کمان.
۳- فشفشه.
۴- صدر مجلس.
(تُ)
۱- (حامص.) کوشایی و چالاکی.
۲- (اِ.) کارخانه اسلحه سازی.
(تَ خَ شُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- فروتنی کردن.
۲- تضرع کردن.
(تُ دَ) (مص ل.) کوشیدن، کوشش کردن.
(تَ خَ صُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- به چیزی مخصوص شدن.
۲- در کاری مهارت داشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ویژه گردانیدن، خاص کردن.
(تَ خَ ضُّ) [ ع. ] (مص ل.) فروتنی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) رنگ کردن، خضاب کردن.
(تَ طِ ئِ ) [ ع. ] (مص م.) خطاکار خواندن. کسی را به خطا نسبت دادن.
