دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام
هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) پیچ دار کردن، جعد دادن.
(تِ) [ ع. ] (اِ.) خفتان، برگستوان.
(تَ جَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) خشک شدن.
(تَ جَ لُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) چابکی نمودن.
۲- (اِمص.) چابکی، نیرومندی.
(تَ جَ لّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) پدید آمدن، نمایان شدن.
۲- (اِمص.) هویدایی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- جلد کردن (کتاب و م انند آن).
۲- پوست کندن یا پوست پوشانیدن بر چیزی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بزرگ داشتن، احترام گذاشتن.
(تَ یَ یا یِ) [ ع. تجلیه ] (مص م.)
۱- روشن کردن، پیدا کردن، زدودن.
۲- تهذیب ظاهر است به سبب استعمال نوامیس و احکام الهی و امتثال اوامر و نواهی خداوند.
(تَ جَ مُّ) (مص ل.)
۱- بازی کردن.
۲- مغازله کردن.
(تَ جَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.) گرد آمدن، جمع شدن.
(تَ جَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- زینت یافتن.
۲- اسباب و اثاثه گرانبها داشتن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) گرد کردن، بسیار گرد کردن.
۲- (مص ل.) به نماز جمعه حاضر شدن.
۳- (اِمص.) گردآوری.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) زینت دادن، آراستن.
(تَ جَ) (اِ.)
۱- نهری که از رود جدا کنند.
۲- نام رودی در مازندران.
(تَ جَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.) دوری جستن، دوری کردن.
(تَ جَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.) دیوانگی ورزیدن.
(تَ جَ نّ) (مص م.) گناه بستن، جنایت نهادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دور کردن، پرهیز دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بال قرار دادن.
۲- بر دو کف دست تکیه کردن و گشاده داشتن بازو (هنگام سجده).
(تَ) [ ع. ] (مص م.) لشکر آراستن، لشکر گرد کردن.
