دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند
گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود
«حافظ»
(بُ یا بَ یا بِ) [ ع. ] (اِ.) مرغی با رنگ تیره کوچکتر از کرکس که به کُندی حرکت می‌کند.
(بِ) (اِ.)
۱- قطعه چوبی که کفاشان میان کفش و قالب گذارند.
۲- تکه چوبی که نجاران به وقت شکافتن چوب در شکاف آن گذارند.
(بُ) [ تر. ] (اِ.) تنگه، باب، بخشی از دریا که دو خشکی را از هم جدا می‌نماید، یا دو دریا را به هم می‌پیوندد.
(بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ بغل ؛ استران.
(بَ مِ) (اِ.) غول، غول بیابانی.
(بُ وَ) [ ع. ] (اِمص.) سرکشی، یاغی گری.
(بُ غْ بَ) (اِ.) رختخواب پیچیده در چادرشب.
(بَ غْ تَ تَ نْ) [ ع. ] (ق.)ناگهان، ناگهانی.
(بُ) (اِ.) همهمه، بانگ و فریاد.
(بُ رَ) (اِ.) مشکل، دشوار.
(بَ غِ) (اِ.)
۱- بتخانه، بتکده.
۲- خانه خدا.
۳- کوه بیستون. فغستان هم گفته شده.
(بُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- دشمنی، کینه.
۲- حالتی از گلو که شخص جلو گریه خود را بگیرد.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) کینه و دشمنی شدید.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) استر، قاطر. ج. بغال.
(بَ غَ) (اِ.)
۱- پهلو، کنار.
۲- جانب، طرف.
(بَ غَ) (اِ.)
۱- کلاه.
۲- نوعی لباس گشاد، برگستوان. بغتان و بغلتان نیز گویند.
(بَ غَ لَ) (اِ.)
۱- غده‌ای که زیر بغل پیدا شود.
۲- دامن لباس.
(بَ غَ) (اِ.)
۱- نوعی قطع کتاب در اندازه تقریبی ۸*۱۲ سانتی متر.
۲- بطری کوچک مشروب.
(بَ غَ) (اِ.) چرم، پوست حیوان.
(بَ) (اِمر.)۱ - پسر خدا.۲ - لقب پادشاهان چین. فغفور و فغپور هم گفته‌اند.
