دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی
«حافظ»
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ میل ؛ خواهش‌ها، کام‌ها.
(اُ مّ) (اِ.)
۱- آرزو.
۲- چشمداشت.
(~.) (ص.) کسی که خود را به چیزی امیدوار کند و به آن امید روز را بگذراند.
(~.)(ص مر.)
۱- آرزومند.
۲- متوقع، منتظر.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) فرمانده، فرمانروا.
(~. جِ) (اِمر.) رییس تشریفات دربار.
(~. خُ) [ ع - فا. ] (اِمر.) کسی که به امور اصطبل می‌پردازد.
(اَ رُ یا رَ لْ مُ مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- فرمانروای مؤمنان، سرور مؤمنان.
۲- لقب حضرت علی (ع) امام اول شیعیان.
(اَ) [ ع - تر. ] (اِمر.) فرمانده قشونی قریب ۰۰۰/۱۰ نفر، امیر لشکر.
(~.) [ ع - فا. ]
۱- (حامص.) امیر بودن، امارت، حکمرانی.
۲- سرداری، سالاری.
۳- سروری، بزرگی.
۴- (ص نسب.) منسوب به امیر.
۵- (اِ.) آهنگی که بدان دوبیتی‌های امیر پازاواری مازندرانی را خوانند.
۵- (اِ.) نوعی ترمه که به دستور میرزا تقی ...
( اَ ) [ ع. ] (ص.)
۱- امانتدار، معتمد.
۲- وکیل، مباشر.
۳- مدیر.
۴- مرشد، مرد کامل.
(اِ) [ ع. ] (حر. شرط) اگر.
(اَ) (اِ.) (عا.) پلیدی، نجاست، گه.
(اَ. دَ) (اِمر.) کثافات بینی، پلیدی جمع شده در بینی.
(اَ) [ ع. ] (ضم.)
۱- من.
۲- مخفف اناالحق (من خدایم).
( اِ ) [ ع. ] (اِ.) ظرف، سبو.
(اِ بَ) [ ع. انابه ]
۱- (مص ل.) برگشتن از گناه، توبه کردن.
۲- (اِمص.) توبه، پشیمانی.
(اِ بِ) [ ع. انابه ] نک انابت.
( اَ ) [ ع. اناه ] (اِ.)
۱- توقف، آهستگی.
۲- بردباری، عمل.
۳- وقار.
( اِ ) [ ع. ] (اِ.) جِ انثی ؛ زنان. ؛~ و ذکور زنان و مردان.
