دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل
نقش خیالی می‌کشم فال دوامی می‌زنم
«حافظ»
(اَ بِ) (اِ.) طبقه.
(اِ یا اُ)
۱- (اِمص.) لغزش.
۲- خزیدن.
۳- مجازاً: سهو، خطا.
(اِ خِ) (اِمص.) لغزش، زلت.
(اِ دَ) (مص ل.)
۱- لغزیدن.
۲- سکندری رفتن.
( اِ ) (اِ.) نک اشکل.
(اِ کِ) (اِ.) = اشکال: پای بند ستور.
(اِ گِ یا گَ دَ)(مص ل.)تعجب کردن، به حیرت افتادن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شی ء؛ چیزها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شیعه ؛ پیروان.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) سفیدمو و پیر.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) آن که نشان مادرزادی دارد، خال دار.
(اِ بَ) [ ع. اصابه ] (مص ل.) رسیدن، رسیدن تیر به هدف.
(اَ بِ) (اِ.) جِ اصبع ؛ انگشتان.
(اَ غَ) [ ع. ] (اِ.) جِ اصغر.
۱- خردسالان، کوچکان. مق اکابر.
۲- کهتران.
(اَ لَ) [ ع. اصاله ] (اِمص.)
۱- نژاده بودن، اصیل بودن.
۲- نجابت داشتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بامداد کردن.
۲- درآمدن بامداد.
(اَ بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خوب رو، زیبارو.
۲- مویی که سفید مایل به سرخ باشد.
(اِ بَ) [ ع. ] (اِ.) انگشت. ج. اصابع.
(اَ صَ حّ) [ ع. ] (ص تف.) صحیح تر، درست تر.
( اَ ) [ ع. ] (ص.) جِ صاحب.
۱- یاران، دمسازان.
۲- مالکان، صاحبان.
