دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دل من در هوای روی فرخ

دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ
بُوَد آشفته همچون مویِ فَرُّخ

بجز هندویِ زلفش هیچ کس نیست
که برخوردار شد از روی فَرُّخ

سیاهی نیکبخت است آن که دایم
بُوَد همراز و هم زانوی فَرُّخ

شَوَد چون بید لرزان سروِ آزاد
اگر بیند قدِ دلجویِ فَرُّخ

بده ساقی شرابِ ارغوانی
به یادِ نرگسِ جادوی فَرُّخ

دوتا شد قامتم همچون کمانی
ز غم پیوسته چون ابروی فَرُّخ

نسیم مُشک تاتاری خِجِل کرد
شمیم زلف عَنبربوی فَرُّخ

اگر میلِ دلِ هر کس به جایست
بُوَد میلِ دلِ من سوی فَرُّخ

غلامِ همتِ آنم که باشد
چو حافظ بنده و هندوی فَرُّخ

دیوان حافظ - دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

حافظ, حافظ شیرازی, دل من در هوای روی فرخ, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظا سجده به ابروی چو محرابش بر
که دعایی ز سر صدق جز آن جا نکنی
«حافظ»

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوگرد

(گِ) [ په. ] (اِ.) عنصری با علامت شیمیایی S، جامد و زردرنگ و قابل اشتعال، معادن آن بیشتر نزدیک کوه‌های آتشفشان است، در صنعت کبریت سازی مصرف زیاد دارد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.