در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
(~. پُ) (ص.) کسی که پشتش قوز و برآمدگی دارد.
(اِ.) تکمه گریبان، گوی گریبان. گوگه و گوک و گوکه و قوقه نیز گویند.
(اِ.) جعل، سرگین غلطان.
(اِ.) جعل، سرگین غلطان.
(گِ) [ په. ] (اِ.) عنصری با علامت شیمیایی S، جامد و زردرنگ و قابل اشتعال، معادن آن بیشتر نزدیک کوه‌های آتشفشان است، در صنعت کبریت سازی مصرف زیاد دارد.
(اِ.)
۱- جسمی که فاصله همه نقطه‌های سطح آن تا مرکزش برابر است، کره.
۲- توپی که از یک ماده سخت و تو پر است و در برخی از بازی‌ها به کار می‌رود.
(بُ دَ) (مص ل.) پیش افتادن.
(دَ. اَ کَ دَ) (مص ل.) به مبارزه طلبیدن.
(ص فا.) گوینده، سخن گو.
(ق.) واژه‌ای که برای ظن و احتمال به کار رود. مثل: گویا او ایرانی است.
(گَ) (ص.) پاکار، پیشکار.
(گَ) (اِ.)۱ - ظروف شیر و ماست و دوغ.
۲- چوبی که بدان دوغ را جهت برآوردن مسکه زنند، شیرزنه.
(یِ) (اِمص.) گفتن، گفتار.
(یَ دِ) (اِفا.)
۱- سخنگو.
۲- آن که شغلش در رادیو و تلویزیون گویندگی است.
(یَ دِ) (حامص.)
۱- سخن گویی، نطق.
۲- خوانندگی (آواز)، قوالی.
(ق.) قید شک و تردید. به معنی گویا، پنداری.
(گَ) (اِ.) سخن، حرف، گفتگوی دوستانه.
(~.) (ص.) گنده و ستبر، کلان.
(گُ) (اِ.) گونه.
(گَ. زَ دَ) (مص ل.) سخن گفتن، حرف زدن.
