در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
(کَ رَ) (اِ.) پیچ و شکن موی.
(رْ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مسابقه.
۲- (عا.) هر بار سوار و پیاده شدن از اتوبوس.
(اِمر.) (عا.) نور اندک.
(ق مر.) (عا.) حرکت با احتیاط و دست مالیدن به اطراف در تاریکی.
ده (~. دِ) (اِمر.) ده کم جمعیت که چندان آبادی نداشته باشد.
(رِ) (اِ.) بخش، قسمتی از مملکت. خره و خوره هم گفته می‌شود.
(~.)(اِ.)آتشدان، تنور، اجاق سرپوشیده. ؛از ~ دررفتن کنایه از: سخت خشمگین شدن.
راه (~.) (اِمر.) راه باریک و ناهموار.
(~. سَ) (اِ.) سواد اندک.
(~ پَ. نِ) (اِمر.) جایی که در آن کوره‌هایی برای پختن فرآورده‌هایی مانند: آجر، گچ، کاشی و غیره ساخته‌اند.
(رَ) (اِ.) تورم و التهاب و قرمزی و جمع شدن چرک در زیر پوست.
(کَ) = کورکا. کهورکای: طبل بزرگ.
(حامص.) نابینایی.
(کُ دُ) [ فر. ] (اِ.)دهلیز، سرسرا، راهرو.
(ص.) پشت دوتا، خمیده.
(زَ) (اِ.)
۱- خوشه گندم و جو.
۲- غربیل، الک.
(زَ یا زِ) (اِ.) ظرف دسته دار یا بی دسته سفالین. ؛در ~گذاشتن و آبش را خوردن بیهودگی چیزی را آشکارا دیدن.
(اِ.) دُهل، طبل بزرگ.
(اِ.) گوشه جامه و گلیم و پلاس که از گوشه‌ای دیگر درازتر باشد.
(ص.) = گوسان: موسیقی دان، خنیاگر.
