در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
(کُ) (ص.) کاوش کننده، جستجوکننده.
(کَ نَ) (اِ.) جوهر، جوهر شمشیر.
(کُ) (ص.)
۱- مقابلِ تیز و تند.
۲- کودن و نادان.
۳- دلیر و پهلوان.
(~.) (اِ.) کنده و چوب ستبری که بر پای اسیران و مجرمان می‌بستند.
(کَ) (اِ.) جراحت، ریش.
(~.) [ معر. ] = کنت:
۱- (پس.) محل و موضع و قریه و شهر و آن به صورت پسوند در اسامی امکنه ماوراءالنهر دیده می‌شود: اوزکند.
۲- (ص مف.) در ترکیبات به معنی «کنده» آید.
(~.) (اِ.) گریز.
و کوب (کَ دُ) (اِمص.) اضطراب، تشویش، آشوب.
(کُ. وَ) (ص.)
۱- حکیم، دانا.
۲- پهلوان.
(کَ یا کُ) (ص.) دانا، حکیم، فیلسوف.
(کُ یَ یا یَ) (اِمر.) مویی که چون کودک زاده شود در بدن او باشد، موی مادرزاد.
(کَ. گَ) (ص.) کنده گر، حکاک.
(کُ. ذِ) (ص مر.) کم هوش، کودن.
(کُ دُ) [ سنس. ] (اِ.) صمغی است خوشبو که از درختی شبیه به مورد گرفته می‌شود. آن را در آتش می‌سوزانند تا بوی خوش آن منتشر شود.
(کَ نْ دَ) (اِ.) شهر.
(کُ نْ دِ) (اِمر.) قلعه کهن، دژ کهن.
(کُ دِ یا کَ دُ) (اِ.) پنبه زده شده که آن را برای ریسیدن گلوله کرده باشند.
(کُ دُ لَ یا لِ) (ص.) گره شده و جمع شده در یک جا.
(کَ مَ) (ص مر.) ویران، بنای خراب شده.
(کَ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- حفر کردن.
۲- جدا کردن.
۳- کشیدن و از بیخ برآوردن.
۴- جدا کردن چیزی که متصل به چیز دیگر است.
