در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
شعر و شرع و عرش از هم خواستند
این دو عالم زین سه حرف آراستند
«عطار»
(کَ بّ دِ) (اِ.) یکی از وسایل ورزش باستانی شبیه کمان ساخته شده از آهن که آن را با دو دست بالای سر گرفته به چپ و راست تکان می‌دهند.
(~. کِ) (ص فا.) آن که با کباده (زورخانه) ورزش کند.
(~. کِ دَ) (مص ل.)
۱- کشیدن کمان (کباده).
۲- ورزشکار تنه کباده را به دست چپ و زنجیر آن را به دست راست گرفته بالای سر خود می‌برد و طوری حرکت می‌دهد که دست‌ها از آرنج تا مچ به طور ...
(کِ) [ ع. ] (ص.) جِ کبیر؛ بزرگان، اعیان، اشراف.
(کَ) (اِ.) = کباره. کواره: سبدی که چوب و علف و هیزم و مانند آن از صحرا آورند.
(کِ رِ یا رَ) (اِ.) نک کواره.
(کَ) (اِ.) ریسمانی که از لیف خرما تابیده شده باشد.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) فلزی سفید و مایل به قرمز، سخت و شکننده.
(کَ یِ) [ ع. کبائر ] (ص.) جِ کبیره ؛ گناهان بزرگ.
(کَ) (اِ.) زنبور عسل.
(کَ تَ) (اِ.) کبوتر، کفتر.
(کَ بَ) (اِ.) = کبید: ماده‌ای که با آن لحیم کنند، لحام.
(کَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جگر، جگر سیاه.
(کِ بَ) [ ع. ] (اِمص.) پیری، سالخوردگی.
(کِ) [ ع. ] (اِمص.) تکبر، خودبینی، نخوت.
(کَ) [ معر. ] (اِ.) خفتان، لباس جنگ.
(کَ بِ) [ معر. ] (اِ.) گیاهی است از رده دو لپه‌ای‌های جدا گلبرگ که سردسته تیره‌ای به نام کبرها می‌باشد. بوته‌های گیاه مزبور اکثر به شکل درختچه می‌باشد و گاهی هم به صورت درخت درمی آید.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) نوعی مار سمّی از تیره کفچه ماران بومی افریقا و آسیا، مار عینکی.
(کُ بَ) [ ع. ] (ص.) جِ کبیر. بزرگان.
(کَ بَ رِ) (اِ.) سفت شدن پوستِ بعضی از قسمت‌های بدن.
