دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

درد ما را نیست درمان الغیاث

دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث

دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث

در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث

خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث

هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث

شاهنامه فردوسی - پاسخ نامه سام از منوچهر

حافظ, حافظ شیرازی, درد ما را نیست درمان الغیاث, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

روزی فکند یار نگاهی بسوی غیر
باز است چشم حسرت من سوی او هنوز
«رهی معیری»

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرد

[ په. ] (اِ.) گردی که از کوبیدن و آسیاب کردن غلات به دست می‌آید. ؛ ~ خود را بیختن و الک خود را آویختن کنایه از: وظایف خود را طی سالیان انجام دادن و دیگر اخلاقاً موظف یا عملاً توان انجام کاری را نداشتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.