دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث
دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث
در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث
خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث
هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث
کمر کوه کم است از کمر مور این جا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست
«حافظ»
(چُ) (حامص.) چابکی، چالاکی.
(چَ سَ)
۱- (ص.) کل، کچل.
۲- (اِ.) داغ پیشانی که بر اثر کثرت سجده یا به علتی دیگر حاصل گردد.
(چُ سَ) (اِ.) کفش چرمی سبک با کف یک لا.
(چُ سَ) (ص نسب.) بسیار کوچک و حقیر و ناقابل.
(چُ) (حامص.) (عا.) لاف و گزاف بیهوده.
(چُ. مَ دَ) (مص ل.) به طور احمقانه‌ای به خود بالیدن.
(چِ یا چَ نَ دِ یا دَ) (ص فا.) کسی که مزه چیزی را به دیگری بچشاند.
(چِ یا چَ دَ) (مص م.) کمی از خوردنی در دهان دیگری گذاشتن تا طعم و مزه آن را دریابد.
(چِ) (اِ.) یکی از حواس پنجگانه که با آن مزه چیزها را دریابند و آلت آن زبان است.
(چَ یاچِ تِ) (اِمر.)
۱- چاشت.
۲- طعمه.
(~. خُ) (ص فا.)
۱- کسی که مزه چیزی را چشیده باشد و همیشه آرزومند آن باشد.
۲- رشوه خوار.
(چَ یا چِ) [ په. ] (اِ.)
۱- عضو بینایی در انسان و حیوان، دیده.
۲- نگاه، نظر.
۳- (عا.) معمولاً هنگام قبول کاری یا خواهش شخصی بر زبان می‌آورند.
(~.) (اِمر.) نگاه غضب آلود از گوشه چشم.
(~.) (اِ.) نک چشم آغیل.
(~.) (اِ.) تعویذی که برای دفع چشم زخم درست کنند.
(~. اَ) (اِمر.) دورنما، منظره.
(~. بُ بُ) (ص نسب. اِمر.) قسمی لوبیا که در خورش ریزند.
(~. بَ) (اِمر.) آن چه که روی چشم بندند تا جایی را نبیند.
(~. بَ دَ) (اِمر.) بازی ای است کودکان را که در آن چشم یکی را بندند و دیگران پنهان شوند سپس چشم او را گشایند تا دیگران را پیدا کند، هر کدام را که پیدا کند بر او سوار شود ...
(~. بَ) (حامص.) افسونگری، ساحری.
