دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث
دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث
در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث
خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث
هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث
تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان
«حافظ»
(وَ) (اِمر.) کلمه‌ای که در اول کلمات دیگر درآید معنی آن را تغییر دهد مانند: بر، بی، فرا.
(ق مر.) پیشتر از همه، جلوتر از همه.
(اِ.) استقبال، پیشواز.
(اِ.) هر یک از پادشاهان سلسله پیشدادی.
(ص مر.) نخستین قانونگزار؛ هوشنگ پیشداد به موجب داستان‌های قدیم ایران، اولین کسی بود که قانون را وضع کرد.
(دَ) (اِمص.) معاون، پیشکار.
(~.) (اِمر.) ظرفی کوچک تر از بشقاب غذاخوری که هنگام غذا یا خوردن میوه کنار دست مهمان می‌گذارند.
(~.) (حامص.) در کاری بر کسی پیشی گرفتن.
(رَ) (مص مر.)
۱- پیش رفتن، جلوتر رفتن.
۲- ترقی، رشد.
(رَ تِ) (ص مف.)
۱- پیشین، مقدم.
۲- عالی، رشد کرده.
(رَ) (حامص.)
۱- پیشرفت.
۲- رشد.
۳- پیشوایی.
(شَ) (اِ.) = پیشند: لیف خرما که از آن رسن تابند.
(ش ِ) (اِ.)
۱- کار، حرفه.
۲- عادت، خوی.
(~. وَ) (ص مر.) دارای پیشه، کسی که دارای کار و هنری است.
(~.) (اِمص.) پیشه وری، پیشه گری.
(~. گِ رِ تَ)(مص م.) کاری را به عنوان پیشه قرار دادن.
(ص مر.) رهبر، سردار.
(اِمر.) = پیشباز: استقبال.
(مَ دَ) استقبال کردن.
(وَ) (اِمر.) نک پیشاوند.
