(زَ) [ معر. ] (اِمر.) گیاهی است علفی و یکساله با برگ‌های منفرد و پوشیده از تارهای خشن. گل‌های آن ابتدا قرمز مایل به بنفش ولی به تدریج به رنگ آبی زیبا درمی آیند. قسمت مورد استفاده این گیاه غالباً گل و گاهی هم سرشاخه‌های گل دار آن است. گل گاوزبان دارای اثر معرق و مدر و نرم کنند است و جهت رفع سرفه نیز مصرف می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

فرهنگ معین

گاوزبان

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ