خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده
چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم
«حافظ»
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) بروز دادن، بیرون آوردن، آشکار کردن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)۱ - استوار کردن، محکم کردن کار.
۲- پافشاری کردن، اصرار کردن.
۳- به ستوه درآوردن.
۴- شکوفه برآوردن.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص تف.) سردتر، باردتر.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص.)
۱- اسبی که در پوستش لکه‌هایی غیر از رنگ اصلی اش وجود داشته باشد.
۲- زیوری از زیورهای اسب.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص.)
۱- کسی که به برص مبتلا باشد؛ پیسه.
۲- ماه، قرص ماه.
(اَ بَ. قُ رَ) (ص مر.) قدرتی که از دیگر قدرت‌ها قوی تر باشد. در اصطلاح سیاسی، کشور یا کشورهایی هستند که از نظر قدرت صنعتی و نظامی از کشورهای دیگر قوی ترند و بر صحنه سیاست بین المللی فرمانروایی ...
( اَ ) (ص مر.)دارای ابر، پوشیده از ابر.
(اَ رَ جَ) (اِ.) النگو، دستبند.
(اَ رَ جَ) (اِ.) برق، صاعقه.
(اُ رِ) (اِ.) هوبره، آهوبره.
(اَ رِ) (اِ.) لباس، بخش بیرونی لباس.
( اَ ) (اِ.) مجموع موهای روییده بر ظاهر استخوان قوسی شکل بالای کاسه چشم زیر پیشانی. ؛~ بالا انداختن بی میلی نشان دادن، مخالفت کردن. ؛خم به ~ نیاوردن تحمل کردن مشقت و ناله ...
فراخی (~. فَ) (حامص.) خوشرویی، گشاده رویی.
گشاده (~. گُ دِ)(ص مر.) بشاش، خوشرو.
(~. مَ دَ) (مص ل.) ابرو انداختن، عشوه آمدن.
(~. دَ) (مص ل) گِره بر ابرو افکندن.
(~. قِ) (ص مر.) ابروی باریک.
(اَ. چِ. بُ) (اِمر.) ابروی پر - پشت.
(~. کَ) (ص مر.) ابرویی چون کمان و دارای خمیدگی بیش از حد معمول.
(~. کَ) (ص فا. اِمر.) موچینه، منقاش.
