خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
نظر پاک تواند رخ جانان دیدن
که در آیینه نظر جز به صفا نتوان کرد
«حافظ»
(اِ.) وام، دین. اَوام هم گویند.
(اِ.) رنگ، لون. اوام نیز گویند.
[ فر. ] (اِمص.) نادیده گرفتن خطاهای کوچک در برخی از بازی‌های گروهی.
[ فر. ] (اِ.) ارفاق، امتیاز.
(نِ) (حامص.) نوشتن آواهای زبان که در آن تمام آواهای زبان که تلفظ و به وسیله گوش دریافت می‌شوند با استفاده از نشانه‌های قراردادی بر کاغذ نوشته می‌شود، آوانگاری.
[ فر. ] (ص.) پیشتاز، پیشرو.
[ انگ. A.W.A.C.S ] (اِ.)۱ - دستگاهی مراقبت کننده جهت ردگیری هواپیماهای دشمن که در هواپیمای خودی نصب می‌کنند.
۲- (عا.) خبرچین.
(وَ) (اِ.) نصیب، قسمت، بهره.
(و َ)
۱- (اِ.)یقین.
۲- (ق.) براستی، بی گمان.
(وُ) (اِ.) = آورت: سرخ رگی که در انسان از بطن چپ قلب خارج می‌شود و آن تنه اصلی و عمومی سرخ رگ‌های دیگر بدن است و به دو قسمت سینه‌ای و شکمی تقسیم گردد و خون روشن (اکسیژن دار) ...
(وَ)
۱- (اِ.)جنگ، نبرد.
۲- پسوندی که معنای آورده شده می‌دهد. آب آورد، بادآورد.
(وَ) (ص فا.) آوردجوی، جنگجو، جنگاور، آوردخواه.
(وَ یا وُ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- چیزی یا کسی را از جایی به جای دیگر رساندن.
۲- کردن.
۳- روایت کردن، حکایت گفتن.
۴- زاییدن، به دنیا آوردن.
۵- ارزیدن.
(~.) (اِمر.) آوردگه، میدان جنگ، عرصه کارزار.
(~. گَ) (اِمر.) نک آوردگاه.
(وَ دَ) (مص ل.) جنگ کردن، نبرد کردن.
(وَ رَ جَ) (اِمر.)
۱- دست بند، دست برنجن.
۲- خلخال، پای آورنجن.
(رَ) (اِ.) نک اروند.
(رَ) (اِمر.) معبر آب، آبراهه.
(رِ) (اِ.) ابره، رویه، رویه لباس.
