خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
گفتمش ای پری که رامانی؟
گفت : بخت رمیده را مانم
«رهی معیری»
(رَ) (اِ.) [ ع. ] (ندا.) پروردگارا، ای خدا.
(رَ) (اِ.) معرب یاره ؛ دستبند.
[ انگ. ] (اِ.) واحد طول در انگلستان تقریباً ۹۲ سانتی متر.
(قُ) [ تر. ] (اِ.) (عا.) آدم ناشناس، کسی که هویت او مجهول باشد.
(ر تَ) (مص ل.) توانستن، توانایی داشتن، از عهده برآمدن.
[ تر. ] (اِ.) دعوا، منازعه.
(مَ) (ص مر.) یاری دهنده، یار، دوست.
(ر) (اِ.)
۱- دستبند.
۲- طوق.
۳- توان، نیرو، جرأت.
(~.) (اِفا.)
۱- باج و خراج گیر.
۲- جمع کننده محصول.
(اِ.) (عا.)
۱- فلان، شخصی که نزد گوینده و شنونده هر دو شناخته‌است و به جهتی خواه اختصار کلام و خواه تمایل به آن که دیگران شخص مورد نظر را نشناسند گفته می‌شود.
۲- تعبیر استخفاف آمیز از کسی.
(رَ) (اِ.)
۱- یار کوچک.
۲- بچه دان، رحم.
(رَ) (اِ.)
۱- یارایی، توانایی.
۲- مجال، فرصت.
(حامص.) کمک، مدد.
(خا تَ) (مص ل.)
۱- کمک طلبیدن، استعانت.
۲- توانایی خواستن.
(دَ) (مص ل.)
۱- کمک کردن.
۲- توانایی دادن.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- کمک کردن.
۲- نیرو بخشیدن.
(گَ) (ص فا.)
۱- کمک کار.
۲- نیرو دهنده.
(دَ) (مص م.) یاری کردن، حمایت نمودن.
(اِ.)
۱- ارش ؛ واحدی در طول و آن از نوک انگشت میانی تا آرنج می‌باشد.
۲- گام، قدم.
(ص فا.)۱ - قصدکنان.
۲- در حال اندازه - گیری.
