خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف
تا به حدیست که آهسته دعا نتوان کرد
«حافظ»
(~.) (اِمر.)
۱- گل انار.
۲- هر گل سرخ صد برگ.
(~.)
۱- (ص.) هرآنچه به رنگ گلنار بود.
۲- (اِمر.) نوعی یاقوت ک ه رنگش مانند گل انار می‌باشد.
(گَ لَ گَ دَ) [ تر. ] (اِمر.) شیئی فلزی در تفنگ و تیربارها که متصل به محفظه فشنگ است و با حرکت دادن و پیچانیدن آن فشنگ به محفظه وارد و یا پوکه فشنگ از محفظه انتهای آن خارج ...
(~.) (اِ.) دانه انگور که از خوشه جدا شده باشد.
(گِ لِ یا لَ) [ په. ] (اِ.) شکایت، شکوه، اظهار دلتنگی و عدم رضایت.
(گُ لِ یا لَ) (اِ.) زلف پیچیده و مجعد زنان چون موی زنگی.
(~.) پارچه‌ای که بر سقف خانه‌ها مانند سایبان بندند؛ آسمانگیر.
(~.) (اِ.) (عا.) گوشه.
(~.) (اِ.) توده (هرچیز).
(گَ لَّ یا لُِ) (اِ.) رمه، رمه گاو و گوسفند.
(~.) (اِ.) راهی که در میان دو کوه واقع شده باشد.
(گُ لِ. بِ. گُ لِ) (ق.) (عا.) جابه جا، همه جا.
(گَ لَّ یا لُِ) (ص فا.) دارنده گله (گاو و گوسفند و غیره)، آن که گله را نگهبانی کند و پرورش دهد.
(~. مَ) (ص.) دارای گله و شکایت، دارای آمادگی برای گله کردن.
(گِ لِ. گُ) (حامص.) شکایت کردن، شکوه کردن.
(گِ یا گَ) (اِ.)
۱- قسمت جلوی گردن، مجرای غذا و هوا در درون گردن، حلق.
۲- لوله یا مجرای باریکی که یک مخزن را به دهانه پیوند می‌دهد (فنی). ؛ ~پیش چیزی (کسی) گیر کردن (کن.) سخت خواهان ...
(~. تَ. کَ دَ)(مص ل.)نوشیدن.
(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) فریاد زدن.
(~. بَ) (اِمر.)
۱- گردن بند، سینه - ریز.
۲- دستمال گردن.
(گُ لِ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- فشنگ، جسمی ساخته شده از سرب که برای تیراندازی در سلاح‌های گرم به کار می‌رود.
