خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
تو هم در آینه حیران حسن خویشتنی
زمانه‌ایست که هر کس به خود گرفتار است
«آصفی هروی»
(صَ دُ) (اِمر.) صندوق بسیار بزرگ آهنی.
[ په. ] (اِمر.)
۱- گاو درشت هیکل با شاخ‌های دراز.
۲- (عا.) نفهم و بی شعور.
۳- درشت و کت و کلفت.
(چَ یا چِ) (ص مر.)
۱- نوعی گل که گلبرگ‌هایش شبیه به چشم است.
۲- فراخ چشم.
(ص مر.) تاریک و روشن، سیاه و سفید.
(ص مر.) گاوبان، آن که از گاوان مراقبت می‌کند.
[ فر. ] (اِ.) خزنده‌ای است از راسته تمساح‌ها که مخصوص هند و مجمع الجزایر سوئد است و طولش گاهی بالغ بر ۶ متر می‌شود. این خزنده دارای پوزه‌ای دراز و نسبتاً باریک است و به واسطه دندان‌های کوچک و ...
(زَ) (اِمر.) زهره گاو.
(اِ.) جا، مکان، مقام.
(ص.) (عا.) احمق، گیج.
(یَ یا یِ) (اِمص.) جماع، مباشرت.
(دَ) (مص م.)
۱- انجام عمل جماع به وسیله جنس نر.
۲- (عا.) کسی را به زحمت انداختن و کلافه کردن.
(گِ) (اِ.) زنبور عسل، نحل.
(گَ) (ص.) آتش پرست، مجوس.
(گَ بَ) (اِ.)
۱- نوعی سنگ که از آن دیگ و کاس ه و امثال آن درست می‌کنند.
۲- خیمه که به یک ستون برپای باشد.
(گَ بُ گَ یا گِ) (اِ.) = گبورگه: آلتی است مانند کمان و کشتی گیران با آن در گود زورآزمایی کنند.
(گَ) (ص.) هر چیز گنده و قوی.
(گَ بَ) (اِ.) نک کبست.
(گَ بِّ) (اِ.) نوعی گلیم دست باف خاص ایران که نقشه اش از داستانی حکایت می‌کند.
(~.) (اِ.) شیشه حجام که بدان حجامت کنند، شاخ حجامت.
(گُ رُ) (اِ.) سخنی که از حد و اندازه گوینده متجاوز باشد.
