خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن
دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ
«حافظ»
(~. شُ) (ص مف.)
۱- سخت پاک و تمیز.
۲- آهار کرده.
(~.) (اِمر.) رخت شوی خانه.
[ فر. ] (اِ.) روغن قابل احتراق برای موتورهای دیزل که از نفت استخراج می‌شود.
(زُ) [ فر. ] (اِ.) اتر نفت.
[ په. ] (اِ.)
۱- تخت، سریر.
۲- گاه، وقت.
[ فر. ] (اِ.) مرحله‌ای از نمو جنین که در دنباله مرحله بلاستولا قرار دارد. در این مرحله دو طبقه سلول مشخص می‌شود: یکی طبقه خارجی به نام اکتودرم و دیگر طبقه داخلی به نام آندودرم.
(تَ) (مص م.) گرداندن، برگردانیدن.
(حر.)بیست و ششمین حرف از حروف الفبای فارسی.
(زَ دَ) (مص ل) (عا.) خراب کردن، خیط کاشتن، گند زدن.
(اِ.)
۱- نوعی ارزن، گاورس.
۲- پشگل گوسفند که به پشم‌های زیر دنبه چسبیده و خشک شده باشد.
۳- غوزه و غلاف پنبه.
۴- نوعی بیماری پوستی.
(اِ.) آواز بلند، فریاد.
(اِ.) فریب، بازی (دادن).
(تُ) [ فر. ] (اِ.) قندی است سفید از اجزای سازنده قند، شیر و بعضی قندهای گیاهی که در آب به خوبی حل می‌شوند.
(ل) [ فر. ] (اِ.)
۱- سرسرا، دالان.
۲- جای نگه داری و نمایش آثار هنری.
(لِ یا لُ) [ فر. ] (اِ.) کفش لاستیکی که یا مستقیماً آن را به پا کنند و یا کفش چرمی را برای حفظ از گل و باران داخل آن نمایند.
(لِ یا لَ) [ گیل. - ماز. ] (اِ.) چوپان گاو، گاودار.
(لُ) [ فر. ] (اِ.) مقیاس وزن برای مایعات برابر با ۴ لیتر (در کشورهای انگلیسی زبان).
(لَ یا لِ) (ص.) دور؛ مق. نزدیک.
(~.) (اِ.) غایط.
(~.) (پس.) پسوند دال بر تصغیر است: پر گاله.
