خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج
«حافظ»
(یَّ) [ ع. کوفیه ] (اِ.) دستار چهار - گوشه‌ای که مردان عرب روی سر خود می - اندازند و رشته‌ای مخصوص هم روی آن بر سر می‌گذارند که عقال نامیده می‌شود.
(اِ.) گلیم و پلاس کهنه.
(اِ.) پشت، به ویژه بخش بالای پشت انسان یا حیوان، گُرده.
(اِ.)
۱- کتف، دوش.
۲- آبگیر، برکه.
(کَ دَ) (مص م.)(عا.) حمل کردن بار یا شخصی را بر روی شانه یا پشت.
(اِ.) = شولا: جامه‌ای پشمین که شبانان پوشند.
(اِمر.) آبگیر، استخر.
(اِ.) طوفان دریا، موج شدید و بزرگ.
(کَ دَ)(مص ل.)۱ - متلاطم شدن امواج دریا.
۲- (عا.) هنگامه به پا کردن.
(لَ) (اِ.) آتشدان، منقل.
(لِ) ([ انگ. ] (اِ.) دستگاهی معمولاً برقی برای خنک کردن هوای داخل یک فضا.
(لَ) (اِ.) قولنج، درد کمر.
(لَ) (ص.) هیز، مخنث.
(لِ) باری که روی دوش حمل کنند.
(لَ) (ص.) احمق، نادان.
(لِ. پُ) (اِمر.) کیف یا کیسه‌ای که برای حمل بار بر پشت بندند.
(حامص.) سواری روی کول و پشت.
(کُ) (ص نسب.)
۱- دوره گرد، بیابانگرد.
۲- فاحشه.
۳- غرشمال، ارقه.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) ورم مخاط روده فراخ که معمولاً با عوارض دفع بلغم و خون و چرک همراه است، ورم قولون.
(دَ) (مص ل.) کندن، کاویدن زمین.
