خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم
که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش
«حافظ»
(کُ رُ) [ ع. ] (اِ.) پیمانه‌ای برای آب که در اصطلاح شرع هر یک از طول و عرض و عمق آن سه وجب و نیم باشد.
(کُ رْ) [ فر. ] (اِ.) گروهی آوازه خوان که آواز دسته جمعی اجرا می‌کنند.
(کَ) (اِمر.) آسمان، عرش، سپهر.
(کِ) [ ع. کراء ] (اِ.) مزد، کرایه.
(کِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- کرایه کردن.
۲- ارزیدن، اهمیت داشتن.
(کِ) [ ع. ] (مص ل.) بار بستن بر ستور.
(کَ رّ) [ ع. ] جِ کرت.
۱- حمله‌ها.
۲- دفعات.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کره.
(کَ) (اِصت.) بانگ و فریاد ماکیان به هنگام تخم نهادن.
(کُ) (اِ.) جامه کهنه و پاره. کُراده و کُراره نیز گویند.
(کَ رّ) [ ع. ] (ص.) بسیار حمله کننده.
(کِ رَ نْ) [ ازع. ] (ق.) مکرراً، به تکرار، به کرامت.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) تنگ، کوزه آب.
(کُ سَ یا کُ رّ سَ) [ ع. کراسه ] (اِ.) کتاب، دفتر. ج. کراریس. کراس.
(کَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرسی.
(کَ) (اِ.) پریشانی، آشفتگی. گراش و خراش و غراش نیز گویند.
(کَ دَ) (مص ل.) تباه شدن کار، پریشان شدن.
(کَ دَ یا دِ) (ص مف.) آشفته و پریشان گردیده.
(کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی شنا که به پشت یا سینه روی آب می‌خوابند و دست‌ها را از بالای سر در آب فرو می‌برند.
(کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کریم ؛ بزرگوار، بلند - همتان.
