خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
شب تا به سحر گریۀ جانسوز و دگر هیچ
شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ
«ملک الشعرای بهار»
(~. ~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) (عا.) آن که خانه‌ای آماده برای قماربازی دارد؛ صاحب قمارخانه ؛ جیزگر.
(~. گَ) (ص.)
۱- کسی که ظروف سفالی درست می‌کند.۲ - نام یکی از آهنگ‌های موسیقی.
(~. گَ) (ص فا.) گدای دوره - گرد.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) کنایه از:
۱- شراب ریختن.
۲- ادای احترام و تهنیت کردن.
(~. یِ) [ ع - فا. ] (ص مر.) هم - خوراک، هم غذا.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) = کاسک:
۱- کلاه لبه دار.
۲- کلاهی از جنس فلز و غیره که سر را از خطر حفظ می‌کند، کلاه ایمنی.
(اِ.) [ فر. ] پرنده‌ای است سیاه رنگ به اندازه سار از راسته سبکبالان، بومی آمریکای جنوبی، پرهای پشت آن زرد طلایی است.
(شب جم.) واژه‌ای برای بیان آرزوها.
(نِ) (اِ.) خانه خرد و کوچک، خانه زمستانی.
(مص مر.) زراعت کردن، کاشتن.
(تَ) (مص م.) زراعت کردن.
(تِ) (ص مف.) زراعت شده، نشانده.
(ش) [ ع. ] (اِفا.) آشکار کننده، کشف کننده، ج. کشفه.
(شَ یا ش) (اِ.) یخ نازکی که روی آب می‌بندد.
(ق.) از ادات تمنی است و دال بر تأسف و افسوس و آرزو و حسرت دارد.
۱ - (اِ.) کاچی، آجر لعاب دار ساده یا نقاشی شده.
۲- (ص نسب.) اهل شهر کاشان.
۱ - (ص شغل.) آن که کاشی را در بنا کار گذارد.
۲- بنایی که در آن کاشی کار گذاشته شده‌است.
(ظِ) [ ع. ] (اِفا.) فروخورنده خشم، خاموش. ج. کظمه.
(عِ) [ ع. ] (اِمص.) نار پستان و پستان برآمده.
(اِ.)
۱- فریاد و ناله.
۲- آواز کلاغ.
۳- نشخوار.
