خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
«حافظ»
(چَ) (ق.) یک چند.
(چَ) (ق مقدار.) این همه، این اندازه.
(چِ نِ) (اِ.) چینه.
(چُ) (حر رب. + ضم) = چون او: مانند او، مثل او.
(~.) [ په. ] (اِ.) یکی از سازهای سیمی که به وسیله انگشتان دست نواخته می‌شود.
(چَ) (اِ.) پنجه و مجموعه انگشتان انسان و دیگر جانوران.
(~.) (ص.) منحنی، خمیده.
(چُ) (اِ.) = چنگیدن: سخن، گفتار.
(چَ گِ) (اِمر.) شلیاق، یکی از صورت‌های فلکی شمالی ؛ که به صورت چنگی فرض شده‌است. پرنورترین ستاره آن نسر واقع می‌باشد و اثافی و دیگ پایه هم گویند.
(چَ) (اِ.) نک خرچنگ.
(چَ) (اِ.)
۱- پنجه دست انسان یا پرندگان.
۲- آلتی فلزی دارای چهار شاخه که هنگام غذا خوردن همراه قاشق به کار می‌رود.
(چَ گُ یا گَ) (اِ.) چنگال.
(چَ) (اِ.) نک غلیواج.
(چَ) (ص.) انسان یا حیوانی که انگشتان دست و پایش معیوب و ضعیف باشد.
(چَ) (ص.) نک چنگلوک.
(چَ گَ) (اِمر.)
۱- قلاب (عموماً).
۲- میله کوتاه فلزی سرکج که چیزی به آن اضافه کنند.
۳- آلتی که بر سر نخ یا ریسمان بندند و بدان ماهی گیرند.
۴- قلابی که فیل را بدان رانند، کجک.
(چَ)(ص نسب.)۱ - چنگ زدن.۲ - مطرب، خنیاگر.
(چِ دَ) (مص م.) نک چیدن.
(چُ یا چِ) (ق تشب.) = چون این: مانند این، مثل این، این گونه، این طور.
(چِ)
۱- (حررب.) در صورتی حرف ربط به شمار آید که دو جمله را به هم پیوند دهد.
۲- (موصول.) در صورتی موصول باشد که قسمتی از جمله را به قسمت دیگر پیوند دهد.
۳- (ق.) چقدر، بسیار.
۴- (ادات استف.) پرسش را رساند.
