خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع
«حافظ»
(چِ یا چُ) (اِ.)
۱- کفچه دیگ، کفگیر.
۲- انگشت وسطی، بنصر.
(چُ لَ) (اِ.)
۱- طناب ابریشمی.
۲- کلافه (ریسمان ابریشم).
(چَ لَ) [ تر. ] (اِ.)
۱- کاسه چوبین.
۲- دلو برای کشیدن آب.
(چِ لُ یا چِ لِ) (اِ.) دو پارچه چوب که اطفال بدان بازی کنند.
(چِ) (حامص.)
۱- احمقی، بی عقلی.
۲- دیوانگی، سفاهت.
(چَ دَ) (مص ل.)
۱- روان شدن.
۲- رمیدن.
(چَ) [ هند. ] (اِ.) سر قلیان.
(چِ) (اِ.)
۱- صلیب.
۲- کنایه از: زلف معشوق.
۳- نوعی ترکیب در خوشنویسی.
(چِ) [ روس. ] (اِ.) ظرف حلبی بزرگ.
(چِ کِ یا کَ) (عا.)
۱- تکه‌های خرد و باریک که از هیزم شکسته بر جای ماند.
۲- (کن.) دست‌ها و پاهای سخت لاغر.
(~.) (اِ.) جرم، گناه.
(چَ)
۱- (اِ.) رفتار به ناز، خرام.
۲- (عا.) رگ خواب یا نقطه ضعف هر کس.
۳- رمز به کار بردن چیزی یا تسلط یافتن بر کسی.
(~.) (اِ.) معنی، شرح.
(~.) (اِ.) سینه، صدر.
(~.) (اِ.) لاف، تفاخر.
(چُ) (اِ.) جانور، حیوان بارکش.
(چَ)(ص.)
۱- ساخته، آراسته.
۲- اندوخته، فراهم آمده.
(چُ) [ تر. ]
۱- گرز آهنی شش پر.
۲- چوبدستی که نوک آن گره داشته باشد.
(~.)(ص مر.) (عا.) زورگو و مزاحم، قلدر.
(چُ لِ) (ص.) (عا.) پارچه یا لباس ِ چین و چروک دار.
