دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

فرهنگ معین

آتش نشان

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ