دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

فرهنگ معین

یقظه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ