دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

فرهنگ معین

یاد

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ