دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

فرهنگ معین

یابر

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ