دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

فرهنگ معین

گیوتین

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ