دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

فرهنگ معین

گله

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ