خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
(اِفا. اِمر.)
۱- شناگر.
۲- غواص.
(حامص.)۱ - شناگری.
۲- غواصی.
(بَ تَ) (مص ل.) فرق داشتن هدف باطنی با اعمال ظاهری.
(بِ بَ تِ) (اِمر.)
۱- شیشه، آبگینه، بلور.
۲- ژاله، شبنم.
۳- تگرگ، یخ.
(بِ بَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) آب حیات.
(بَ) (ص. اِمر.)
۱- سَّد.
۲- کسی که ماست و پنیر و مانند آن را درست می‌کند.
۳- کسی که تَرَک ظروف شکسته را می‌گرفت.
(بَ)(حامص. اِ.)۱ - بستن مسیر آب.
۲- عایق کردن جایی یا چیزی در برابر نم و رطوبت.
۳- تنظیم شدن موتور ماشین یا هر دستگاه دیگری.
۴- ریختن آب در سماور، آب پاش و غیره.
(بَ) (اِمر.) پولی که در ازای آب دهند، حق الشرب.
(اِمر.)
۱- فشار آب، نیروی آب.
۲- پیشاب، ادرار.
(تَ) (مص ل.) ادرار کردن، شاشیدن.
(بِ تَ) (اِمر.) (کن.)
۱- شراب.
۲- (کن.) عرق.
(تَ) (حامص.) شنا، غوطه خوردن در آب.
(جَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) جزر.
(~ِ جُ) (اِمر.) نوشابه الکلی ضعیف که از مالتوز و مخمر آب جو تهیه شود، ماءالشعیر، شراب جو، فوگان، فقاع.
(بِ جِ) (اِمر.) کنایه از: خون، خونابه (طبق طب قدیم، جگر مرکز خون است).
(بِ حَ رَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) اشک، سرشک.
(حُ) (ص نسب.) کسی که آب حوض‌ها را کشیده و آن‌ها را تمیز می‌کرد.
(بِ حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب زندگانی ؛ گویند چشمه‌ای است در ظلمت که هر از آن بنوشد عمر جاودان پیدا می‌کند، اسکندر و خضر به دنبال آن رفتند، خضر از آن آب نوشید و عمر جاودان ...
(~ ِ حَ یا حِ)(اِمر.) نک آب حیات.
(بِ خُ) (اِمر.) شیشه، آبگینه، بلور.
