خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
غریب گشت چنان فکرهای ما صائب
که نیست چشم به تحسین هیچ کس ما را
«صائب تبریزی»
(~. بَ)(اِمر.)آراستن در و دیوار خانه با نهادن آیینههای بسیار بر آن. آیینه - بندی نیز گویند.
(~. نِ) (اِمر.)اتاقی که آن را آیینه - کاری کرده باشند.
(~.) (ص مر.)
۱- کسی که آیینه را در پیش عروس یا هر کس دیگر نگه دارد تا خود را در آن ببیند.
۲- سلمانی، آرایشگر.
(~ء دِ) (اِمر.)
۱- آیینهای که چهره انسان را زرد و نحیف نشان دهد.
۲- کنایه از: آدم عبوس و ترشرو.
(~ء س ِ کَ دَ) (اِمر.) آیینهای که ارسطو برای اسکندر ساخت و آن را بالای مناره اسکندریه نصب کرده بودند.
(~ء) (اِمر.)
۱- طبل یا دُهُل بزرگ که آن را بر پیل مینواختند.
۲- جرس و زنگی که بر پیل میآویختند.
(~.) (حامص.) (اِمر.) نوعی تزیین داخلی ساختمان، با چسباندن قطعههای کوچک آیینه به شکلهای هندسی و گل و بتههای مختلف.
(~ء کَ. دَ) (مص ل.) به طور محض در همه حرکات مقلد کسی بودن و از خود ابتکاری نداشتن.
(اِ.) شراره، شرر آتش.
[ اَ ] (پیشوند) همزه ٔمفتوحه در زبانهای باستانی ما علامت سلب و نفی بوده
(اَ ئِ مِّ) [ ع. ائمه ] (اِ.) جِ امام ؛ پیشوایان، سران. ؛~ اطهار امامان شیعه. ؛~ جماعت پیش نمازان. ؛~ُالاسماء هفت اسم اول خداوند که «اسماء الهی» نامیده میشوند و عبارتند از: حی، ...
( اَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پدر، ج. آباء.
۲- کشیش.
( اَ) [ په. ] (حر اض.) با، همراه.
( ~.) [ ع. ] (اِ.) پدر.
(اَ یا اِ) [ په. ] (اِ.) = وا: آش. به حذف همزه نیز خوانده میشود مانند: جوجه با، شوربا.
(اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) سرباز زدن، سر - پیچیدن.
۲- خودداری کردن.
۳- (اِمص.) سرکشی، نافرمانی.
۴- نخوت، تکبر.
(اِ. تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) امتناع ورزیدن.
(اِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) سرباز زدن، امتناع کردن.
(اَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - دستههای پراکنده، دسته - دسته، گروه مرغان.
۲- پرستوها، چلچلهها.
(اِ تَ) [ ع. اباته ] (مص ل.) = اباته: شب را در جایی گذراندن، شب را در جایی به سر بردن، بیتوته کردن.
