خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
به می پرستی از آن نقش خود زدم بر آب
که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن
«حافظ»
(اَ دَ)(مص ل.)
۱- تکان دادن دست و آستین به نشانه عفو یا بخشش.
۲- پشت پا زدن، ترک گفتن.
۳- رقصیدن.
۴- اجازه دادن.
(دِ) (ص.) طماع، آزمند.
(سَ خُ) (ص.)
۱- دارای آستین بدون حلقه که به صورت یک پارچه بریده و دوخته شده‌است.
۲- (کن.) خودسر، به اختیار و خواست خود.
۳- مستقل از دیگران.
(ص فا.)
۱- فروتن.
۲- مطیع، فرمانبردار.
(نِ) (اِمر.) تخم مرغ، خایه.
(سْ) [ فر. ] (اِ.) عارضه‌ای که بر چشم رسد و به سبب آن، نمی‌توان اندام جسمی را به طور واضح و آشکارا دید. این عیب به علت نامنظم بودن قرنیه (که کروی نباشد) و یا جلیدیه (که نامنظم باشد) ...
(دَ) (اِمر.) آسیابی که با دست کار کند.
(سَ دِ) (ص مف.) آماده، مهیا.
(سُ دِ) (ص مف.) نیم سوز، هیزم نیم سوخته.
[ فر. ] (اِ.) مخلوطی از قیر و شن و ماسه که به رنگ قهوه‌ای یا سیاه است که در پوشش کف خیابان‌ها، جاده‌ها و پشت بام به کار می‌رود.
[ فر. ] (اِ.) نفس تنگی، اختلال در تنفس به علت انسداد برونش‌ها و آلرژی.
(س ِ) [ په. ] (اِمر.)
۱- سپهر، فلک.
۲- هر یک از طبقات هفتگانه یا نه گانه افلاک در نظر قدما، فلک.
۳- یکی از ایزدان.
۴- روز بیست و هفتم از هر ماه خورشیدی. ؛ ~ به زمین آمدن کنایه ...
(~. جُ) (ص مر) تهیدست، فقیر.
(~. دَ رُِ) (اِمر.) کاهکشان، کهکشان.
(~.) (اِمر.) نام روز بیست و هفتم از هر ماه خورشیدی.
(~. سَ) (ص فا.) طالع بین.
(~. غُ رُ بِ) (اِمر.) (عا.) = آسمان غرغره. آسمان غرش: رعد، تندر.
(~. غُ رُِ) (اِمر.) نک آسمان غرنبه.
(~ُ) (اِمر.) حرف‌های بی سر و ته، سخن‌های بی فایده.
(~. نِ) (اِمر.) سقف، آسمانه.
