خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
هلال عید در ابروی یار باید دید
«حافظ»
(~. پُ) (ص.) کسی که پشتش قوز و برآمدگی دارد.
(اِ.) تکمه گریبان، گوی گریبان. گوگه و گوک و گوکه و قوقه نیز گویند.
(اِ.) جعل، سرگین غلطان.
(اِ.) جعل، سرگین غلطان.
(گِ) [ په. ] (اِ.) عنصری با علامت شیمیایی S، جامد و زردرنگ و قابل اشتعال، معادن آن بیشتر نزدیک کوه‌های آتشفشان است، در صنعت کبریت سازی مصرف زیاد دارد.
(اِ.)
۱- جسمی که فاصله همه نقطه‌های سطح آن تا مرکزش برابر است، کره.
۲- توپی که از یک ماده سخت و تو پر است و در برخی از بازی‌ها به کار می‌رود.
(بُ دَ) (مص ل.) پیش افتادن.
(دَ. اَ کَ دَ) (مص ل.) به مبارزه طلبیدن.
(ص فا.) گوینده، سخن گو.
(ق.) واژه‌ای که برای ظن و احتمال به کار رود. مثل: گویا او ایرانی است.
(گَ) (ص.) پاکار، پیشکار.
(گَ) (اِ.)۱ - ظروف شیر و ماست و دوغ.
۲- چوبی که بدان دوغ را جهت برآوردن مسکه زنند، شیرزنه.
(یِ) (اِمص.) گفتن، گفتار.
(یَ دِ) (اِفا.)
۱- سخنگو.
۲- آن که شغلش در رادیو و تلویزیون گویندگی است.
(یَ دِ) (حامص.)
۱- سخن گویی، نطق.
۲- خوانندگی (آواز)، قوالی.
(ق.) قید شک و تردید. به معنی گویا، پنداری.
(گَ) (اِ.) سخن، حرف، گفتگوی دوستانه.
(~.) (ص.) گنده و ستبر، کلان.
(گُ) (اِ.) گونه.
(گَ. زَ دَ) (مص ل.) سخن گفتن، حرف زدن.
