خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
مهر منیر را نبود جامهٔ سیاه
ای آفتاب حسن سیه پوش کیستی؟
«رهی معیری»
[ پشتو ] (اِ.) گریبان.
(مِ) (ص.) چاه کن، مقنی.
(مِ) (اِ.) آلونک، کلبه.
[ فر. ] (اِ.) ابرهای جدا از هم و معمولاً چگال با خطوط مرزی واضح که نمای آنها به شکل خاکریز یا گنبد یا برجهای در حال افزایش و گسترش است و برآمدگی بخش فوقانی آنها اغلب به گل کلم ...
(مَ) (اِ.) نک کمک.
[ په. ] (اِ.) سرین، نشستگاه. ؛ ~ کسی گُهی بودن کنایه از: در کاری مشکوک دست داشتن. ؛ ~ سوزه کنایه از: حسادت شدید. ؛~ گشاد بودن کنایه از: تن به کار ...
(کَ یا کُ) [ ع. ] (اِمص.) هستی، وجود.
(دِ یا دَ) (ص فا.) مفعول، امرد.
(نُ مَ) [ ع. ] (اِ.) گیتی و آنچه در آن است.
(کَ وَ دَ یا دِ) (اِ.) جوال.
(نِ) (اِ.) ته چیزی.
(کُ فُ) [ انگ. از چینی ] (اِ.) یکی از ورزشهای رزمی و دفاع شخصی چینی که شباهت زیادی به کاراته دارد.
(کَ نِ) [ ع. ] (اِ.) تثنیه کون ؛ دو عالم، این جهان و آن جهان.
(کُ وَ) (اِ.)
۱- غلاف پنبه، غوزه پنبه.
۲- کوکنار (که غلاف خشخاش است).
۳- پیله ابریشم.
(اِ.) توده بزرگ و برآمدهای از زمین که دارای بلندی چشمگیر نسبت به زمینهای پیرامون خود دارد و از تپه بلندتر است.
(نَ وَ) (ص فا.) کسی که قسمت -های سخت کوه را میپیماید تا به قله برسد.
[ په. ] (اِ.) برآمدگی پشت شتر.
(هِ) (اِ.) زالزالک، آلوی کوهی.
(هْ) (اِمر.) کوهپایه.
(هِ) (اِمر.) زمینی که در آن کوه بسیار باشد.
