خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
«حافظ»
(اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دشوار شدن.
۲- (اِمر.) پوشیده شدن کار.
۳- (اِمص.) دشواری.
۴- خرده گیری.
(~.) (اِ.) پای بند ستور، شکال.
(~. تَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) ایراد گرفتن.
(اَ کَ) [ ع. ] (ص تف.) سپاس دارتر، حق شناس تر.
(اِ کَ دَ) (مص م.) نک شکردن.
(اِ کَ رِ) نک شکره.
(اِ کَ) (اِ.)
۱- شکاف، رخنه.
۲- غار، کهف.
(اِ کَ یا کِ) (ص.) اسبی که دست راست و پای چپش سفید باشد.
(اِ کَ) (اِ.)
۱- پای بند ستور، ریسمانی که بر زانوی شتر بندند تا فرار نکند.
۲- مکر، حیله.
(اَ کَ) [ ع. ] (ص تف.) مشابه تر، مانندتر.
(~.) [ ع. ] دشوارتر، سخت تر، مشکل تر.
(~.) [ ع. ] (ص تف.) خوشگل تر، خوش صورت تر.
(~.) [ ع. ] (ص.)
۱- آن که در وی سرخی و سفیدی با هم آمیخته باشد.
۲- کسی که در سفیدی چشمش اندکی سرخی باشد.
(اِ کِ لِ) (اِمر.) نک اشکلک.
(اِ کِ لَ) (اِمر.)
۱- شکنجه.
۲- نوعی شکنجه و آن چوبی بوده که لای انگشتان متهمان می‌گذاشتند و فشار می‌دادند تا به جرم خود اقرار کنند.
۳- چوبی است به مقدار چهار انگشت که وسط آن باریک تر از دو سر وی ...
(اِ کَ) (اِ.) شکم، بطن.
(اِ کَ) (اِ.) = شکن: چین و شکن.
(اِ کُ) (اِ.) نیشگون، وشکون.
(اِ کَ نِ) (اِ.)
۱- چین، شکن.
۲- نوایی است از موسیقی قدیم.
۳- خورشی است از روغن و سبزی و پیاز و تخم مرغ و آرد.
( اَ ) (اِ.)
۱- سقف.
۲- هر مرتبه از پوشش خانه، طبقه ؛ اشکو و آشکو هم گویند.
