حُسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله‌گون باد
اندر سرِ ما خیالِ عشقت
هر روز که باد در فزون باد
هر سرو که در چمن درآید
در خدمتِ قامتت نگون باد
چشمی که نه فتنهٔ تو باشد
چون گوهرِ اشک غرقِ خون باد
چشمِ تو ز بهرِ دلربایی
در کردنِ سحر ذوفنون باد
هر جا که دلیست در غمِ تو
بی صبر و قرار و بی سکون باد
قَدِّ همه دلبرانِ عالم
پیشِ الفِ قَدَت چو نون باد
هر دل که ز عشقِ توست خالی
از حلقهٔ وصلِ تو برون باد
لعلِ تو که هست جانِ حافظ
دور از لبِ مردمانِ دون باد
بی تو در کلبه گدایی خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس
«حافظ»
(~.) (ص فا.) تون تاب، کسی که آتش خانه حمام را روشن می‌کند.
(~.) (اِ.)
۱- ظرفی دهان گشاد برای کاشتن و عمل آوردن گل.
۲- چنین ظرفی با گل‌های داخل آن.
۳- ظرفی برای گذاشتن شاخه‌های گل در آن.
(~. دَ تِ) (اِمر.)
۱- دسته‌ای گل.
۲- مناره، مناره مساجد و معابد.
(~.) (حامص.) دوختن گل روی پارچه‌های رنگین.
(گُ لِ) [ انگ. ] (اِ.) دروازه بان در بازی‌هایی ک ه دارای دروازه‌است.
(گُ. رَ) (ص مر.) به رنگ گل، سرخ رنگ.
(~.)
۱- (ص فا.) گل افشان.
۲- (اِ.) پارچه‌ای که در آن گل‌های سرخ بافته باشند.
۳- نام آهنگی است در دستگاه شور در موسیقی.
(~.) (اِمر.)
۱- نام لحنی در موسیقی.
۲- جای گل بسیار.
(~.) (اِ.) هنر یا فن ساختن گل از پارچه، پلاستیک، کاغذ یا مواد دیگر.
(گَ لَ) (ص.) سیاه مست.
(گُ لِ) (اِ.) باغ گل، باغی که در آن گل -های گوناگون پرورش می‌دهند، گلشن.
(گُ. سَ) (اِمر.) گیاهی است که از اجتماع قارچ و جلبک بر روی سنگ‌ها بوجود می‌آید.
(~. شَ) (اِمر.) گلزار، گلستان.
(~. ش کَ یا کَّ) (اِمر.) معجونی از برگ گل سرخ و شکر یا قند که برای تقویت معده به کار می‌بردند.
(~. عِ) [ فا - ع. ] (ص مر.) زیباروی، خوش سیما.
(گِ غَ) (ص شغل.) = گل گر: بنا، گل کار.
(گُ غَ) (اِمر.) کُرک، پشم نرم.
(گُ غَ دِ) (اِمر.) پنبه زده شده و گلوله کرده.
(گُ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی بازی شبیه به چوگان که در آن با چوبی سرکج به توپ ضربه می‌زنند تا وارد چاله‌ای بشود که در زمین تعبیه شده‌است.
(گُ) (ص مر.) گلگون، گلرنگ.
