(لَ. سَ) (ص مر.) ساکت، خاموش.

(~.) (ص فا.) داغ.

(~.) (ص مر.) (عا.) دارای شوری اندک.

(~. ش کَ) (ص نسب.) شکافته لب، کسی که یکی از دو لب او شکاف مادر - زادی داشته باشد.

(~. کَ دَ) (مص ل.) تبسم کردن، شکرخند زدن.

(لَ. قِ) (ص نسب.) آن که دارای لبی باریک مانند قیطان است.

(لَ. نَ زَ دَ) (مص ل.) (کن.) هیچ نخوردن.

(~. پَ. زَ دَ) (مص ل.) سر ریز شدن.

(~. پَ دِ) (حامص.) شکستگی لبه چیزی.

(~. چَ رِ) (اِمر.) نخود و کشمش و انواع میوه‌های خشک که در مجالس بزم و وقت صحبت با یاران صرف کنند، شب چره، تنقلات.

(~.) (اِمر.) قسمی کفش ستبر و خشن سربازی.

(~. گَ) (ص مف. اِ.) کاسه و مانند آن که دارای لبه‌هایی مایل به شیب داشته باشد.

(~. گَ دَ)(مص م.)تأسف خوردن، پشیمانی نمودن.

(لُ) [ ع. ] (اِ.) خالص و برگزیده از هر چیزی.

(لَ) (اِ.) جامه‌ای که در روزهای بارانی پوشند، لباده.

(لُ) (اِ.) چوبی که بر گردن گاو گردونه و زراعت گذارند، یوغ.

(لَ بّ دِ) [ ع. ] (اِ.) بارانی، بالاپوش بلند. (لباده در اصل به معنی بارانی نمدین است نظیر پوشش مخصوص شبانان و ساربانان که «نمدی» می‌گویند).

(لِ) [ ع. ] (اِ.) پوشاک، رخت، جامه. ؛~ بعد از عید کنایه از: چیز خوبی که چون دیرتر از وقت مناسب به دست آید دیگر به درد نخورد.

(لِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- مکر، حیله.
۲- تملق، چاپلوسی.

(لَ شَ) (اِ.) حلقه ریسمانی که بر سر چوبی نصب کنند و لب بالای اسب و خر چموش را در آن ریسمان نهند و تاب دهند تا عاجز شود و حرکات ناپسند نکند.