به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
ز شب سیه چه نالم؟ که فروغ صبح رویت
به سپیده سحرگاه و به ماهتاب ماند
«رهی معیری»
(تَ فُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- با هم متفق شدن.
۲- موافقت کردن با یکدیگر.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- وفا به عهد کردن با یکدیگر.
۲- با هم تمام کردن.
(لِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- آرایش چهره و سر.
۲- مستراح.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- از یکدیگر زادن.
۲- بسیار فرزند آوردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) پیاپی رسیدن.
(تَ) (اِ.) نیرو، زور.
(تَ بَ) (حامص.) بازگرداندن تن درستی و عمل کرد طبیعی عضو آسیب - دیده یا شخص بیمار در کوتاه ترین مدت، بازتوانی.
(تَ) (ص فا.)
۱- نیرومند.
۲- قادر.
(~.) (حامص.) نیرومندی، قدرت.
(تَ نِ تَ) [ په. ] (مص ل.) توانایی داشتن، قادر بودن.
(تَ چِ) (اِ.) نک تپانچه.
(تَ گَ) [ په. ] (ص فا.)
۱- توانا.
۲- ثروتمند.
(~.) [ په. ] (حامص.)
۱- توانایی.
۲- ثروتمندی.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- سست شدن.
۲- سستی کردن.
(تَ هِ) (اِ.) نوعی از خوراک که با گوشت و بادنجان درست کنند.
(اِ.) نک توپال.
(اِ.)
۱- شلوار.
۲- تُنِکِه، شلوار کوتاه که کشتی گیران هنگام کشتی پوشند.
(بِ) (ق مر.)
۱- متوالی، پی درپی،
۲- گوناگون، متنوع.
(رِ) (اِ.)
۱- کیسه‌ای که مسافران و شکارچیان ابزار کار و خوراک خود را در آن گذارند.
۲- کیسه‌ای بنددار که در آن کاه و جو ریزند و به گردن چارپایان بندند تا از آن بخورند.
(تُ بِ) [ ع. توبه ] (مص ل.) پشیمان شدن از گناه.
