به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حدیث حافظ و ساغر که می‌زند پنهان
چه جای محتسب و شحنه پادشه دانست
«حافظ»
(تَ)
۱- (اِ.) بیم، هراس.
۲- (ص فا.) در ترکیب به معنی «ترسنده» آید: خداترس.
(تُ) [ ع. ] (اِ.) سپر. ج. اتراس.
(~.) [ ع. ] (اِ. ص.) زمین سخت، محکم ج. تُرُس، اتراس.
(تَ) [ په. ] (ص فا.)
۱- ترسنده.
۲- مسیحی.
(تَ دَ) (مص م.) بیم دادن.
(تَ نَ دِ) (ص فا.) آن که دیگری را بترساند.
(تَ دَ) (مص م.) نک ترساندن.
(تَ) (اِمص.) مسیحیت، مسیحی بودن.
(تَ رَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) نامه نوشتن، نامه نگاری.
(تَ رَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ظاهر پرستیدن.
۲- سالوسی کردن.
(تَ) (ص مر.) خوف انگیز، ترس - آور.
(تَ) (ص.) ترسنده، کم جرأت، کم دل.
(تَ)
۱- (ص فا.) پارسا، خداترس.
۲- (اِ.) نوعی جامه ویژه که ایرانیان قدیم هنگام نیایش به تن می‌کردند.
(تَ دَ) (مص ل.) بیم داشتن، ترس داشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- نشان گذاشتن.
۲- رسم کردن.
(تُ) [ په. ] (ص.) یکی از مزه‌ها، هرچه که طعم سرکه لیموترش و... داشته باشد، ضد شیرین.
(تُ رْ یا رُ) (ص مر.) بدخو.
(تُ) (ص فا.) سوزشی که بر اثر ترشح اسید معده در مری و ناحیه سینه احساس می‌شود.
(تَ رَ شُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- تراویدن.
۲- پاشیده شدن.
(تُ شَ) (اِ.) گیاهی مانند شبدر با گل‌های زرد یا سرخ.
