به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
«حافظ»
(غَ یا غُ) (اِ.)
۱- جایی برای گوسفندان و گاوان.
۲- لانه مرغ خانگی.
۳- لانه زنبور.
(غَ دَ) (مص م.) آکندن.
(غَ دِ) (اِ.)
۱- گلوله پنبه، پنبه گلوله کرده برای ریسیدن.
۲- نوعی از عنکبوت زهردار، رتیلا، رتیل.
(اِ.)اولین شیری که یک ماده به نوزادش دهد؛ ماک، شیر ماک.
(اِ.) میان دو دست فراهم آورده، بغل. ؛ به ~کشیدن به خود چسباندن کسی یا چیزی را.
(دَ) (مص م.) در بغل گرفتن، در بر کشیدن.
(اِ.) زاغه.
(غُ) (اِ.) آغوش، بغل.
(چِ) (اِ.) پول کوچک.
(اِ.) = آغول: نگریستن از گوشه چشم از روی خشم.
(اِ.) مهر، خورشید.
[ ع. ] (اِ.) جِ آفت ؛ آفت‌ها، آسیب‌ها.
[ ع. ] (اِ.) جِ افق.
۱- کرانه‌های آسمان، دشت.
۲- عالم، جهان.
[ ع - فا. ] (ص نسب.)منسوب به آفاق ؛ بیرونی، خارجی.
(فَ) (اِ.) آسیب، بلا.
[ په. ] (اِ.)
۱- خورشید، شمس، مهر.
۲- نور خورشید، شعاع شمس. ؛ ~از سر دیوار گذشتن
۱- نزدیک شدن غروب.
۲- (کن.) پایان عمر. ؛ ~به گل اندودن (کن.) سعی بیهوده برای پنهان کردن امری آشکار. ؛ ...
(تُ نُ) (اِمر.) هنگام طلوع آفتاب.
(زَ دَ)(مص ل.) طلوع کردن آفتاب.
(زَ دِ) (ص مر.) آن که از گرمای آفتاب بیمار شده باشد.
(زَ) (اِمر.)
۱- نزدیک غروب.
۲- پایان عمر، نزدیک مرگ.
